C: Help, een moestuin!

Het moestuinvirus heeft me in 2005 voor het eerst gegrepen tijdens een vakantie waarin ik een enorm dik boek over biologisch moestuinieren heb verslonden (bij wijze van vakantieliteratuur meegenomen voor de regenachtige dagen). Het leek wel of ik een nieuwe wereld in werd gezogen vol met wijsheden en feitenkennis wat me zo wezenlijk en essentieel voorkwam dat ik er meteen alles over wilde weten. Van de indeling van de gewassen, vruchtopvolging en groenbemesters naar stikstofbehoefte, plantenaftreksels en natuurlijke onkruidbestrijding. En vervolgens van allerlei groenten de specifieke informatie over wanneer zaaien, uitplanten, bij welke "buren", hoe te verzorgen en wanneer te oogsten.

Vervolgens kon ik niet wachten om zelf aan de slag te gaan. Gelukkig mocht ik een redelijk groot stuk verwaarloosde tuin van m'n ouders gebruiken (die ik wel eerst nog even vrij moest maken van brandnetel en braam...een hels karwei!!) Maar ik was zo gedreven dat ik zelfs daar niet door weerhouden kon worden.

Twee jaar lang heb ik daar m'n moestuin onderhouden. Toen kwam de klad erin. Niet vanwege het tuinieren zelf, maar meer omdat de afstand van huis naar tuin toch wel erg groot was. Het is echt niet handig om steeds een heel stuk op en neer te moeten rijden, via snelweg en landweggetjes, om een paar worteltjes te oogsten. En stiekem had ik gehoopt dat ook m'n ouders er af en toe wel eens naar om zouden kijken, ondanks dat ze me heel duidelijk van te voren al hadden gezegd dat ze zich er niet mee gingen bemoeien. 

Dus ja, ik hield het daarna maar bij een heel klein moestuintje in mijn eigen hele kleine achtertuintje, altijd nog beter dan niets. 

Een paar jaar geleden vertelde Mirjam opeens dat ze een moestuin was begonnen bij een volkstuinvereniging in haar gemeente. Zomaar opeens was zij ook aangestoken door het virus. Niet door mij denk ik, want daarvoor had ze nooit echt interesse gehad voor al mijn moestuinavonturen. Maar het zette me wel aan het denken. Een volkstuin, daar had ik zelf nog nooit aan gedacht. Zou het iets zijn?

Afgelopen winter heb ik besloten van wel. Ben steeds zo aan het schipperen met de ruimte in m'n eigen tuintje en de behoefte om weer meer zelf te kunnen verbouwen dat ik me meteen heb ingeschreven bij de dichtstbijzijnde volkstuinvereniging, 5 minuten fietsen van m'n huis. Maar wel met een inschrijftijd vanjewelste.

Mááánden gingen voorbij. Heb daar afgelopen zomer een aantal keer verlekkerd maar ook zuchtend rondgelopen. Praatjes gemaakt met de gelukkigen die al wel een tuin hadden, loerend naar de leukste plekjes, wachtend op het moment dat ook ik een tuintje toegewezen zou krijgen... geduld, geduld. En dan eindelijk, na bijna een jaar wachten, was het moment dan zover. Ik was op de bonnefooi even langs gegaan om te kijken of het al iets opschoot met de wachtlijst, toen me werd verteld dat ik meteen de keus had uit wel 2 tuintjes!!! Beide ongeveer even groot (100 m2), beide hetzelfde gepositioneerd qua zonligging, maar met het overduidelijke verschil dat de ene behoorlijk verwaarloosd was maar in een gezellig (biologisch en natuurlijk) laantje lag met dito buur-tuintjes, en de ander redelijk "schoon" en onderhouden, maar in een meer traditioneel en formeel buurtje van het complex.

Dus wat te doen? Ga ik voor makkelijk en instant, of ga ik voor gelijkgestemde buren maar wel heel veel werk voor de boeg qua onkruidvrij maken?

Zucht, de keuze was snel gemaakt...maar ojee...nu het opschonen nog!