C: Vakantie in de Ardennen

Zoals gisteren aangekondigd schrijf ik in deze post iets uitgebreider over onze korte trip naar de Ardennen in België. Of meer specifiek over ons verblijf bij 'Les Cabanes de Rensiwez'. Want voor mij was het echt een ontdekking en een heerlijke plek om even te vertoeven. Als je zelf ook van een wat natuurlijkere vakantie houdt, midden ín de bossen en niet per se heel luxe (maar wel op de juiste punten héél weldadig) en als je zoekt naar een plek om je weer even helemaal terug te kunnen trekken en om weer op adem te komen, dan is dit zeker de moeite waard om in overweging te nemen.

Les Cabanes de Rensiwez:

Les Cabanes de Rensiwez (volgens de receptioniste kun je dat op twee manieren uitspreken; Ransiwée of Rensiwée) ligt dicht tegen de oostgrens van België, ter hoogte van Noord-Luxemburg, tussen La Roche-en-Ardenne en Houffalize en aan het riviertje de L'Ourthe. Vanuit Nederland zak je daarvoor vanuit Maastricht over Luik de E25 af. (Vanuit Maastricht is het dan maar 1 uurtje rijden.)

Het domein omvat een flink bosgebied waar in de loop van de tijd tussen de bomen verschillende soorten ambachtelijke houten blokhutten op palen zijn gebouwd. Geen standaard huisjes met standaard inrichting. Ieder huisje heeft z'n eigen unieke elementen afhankelijk van de grootte en plaatsing, maar allemaal ademen ze dezelfde rustieke sfeer uit. Het is alsof de boomhutten uit je jeugd een volwassen versie hebben ondergaan. De sfeer van een eigen nest om je in alle rust terug te trekken alsmede een passende basis vanwaaruit de natuur en wanderlust lokt voor avontuur. De troost van een knapperend haardvuur of warm bad is hier standaard. Het is dé plek om het jachtige bestaan even van je af te schudden. En nog mooier, in bijna alle huisjes is je hond welkom en wifi sowieso afwezig.

Cabane de Gabrielle:

Bij het boeken van onze accomodatie had ik meerdere blokhutten op het oog, maar ik koos uiteindelijk voor Cabane de Gabrielle. Ik liet me een beetje verleiden door de extra hot tub die naast het huisje stond, maar in eerste instantie was vooral de meer afgelegen ligging op de heuveltop doorslaggevend. Onze twee hondjes zijn nogal waaks afgesteld en ik wilde niet dat ze reden kregen om voor elke voorbijganger te gaan blaffen (voor ieders rust.) Bovendien leken de openslaande terrasdeuren met het uitzicht en gevoel van ruimte me heerlijk. Het nadeel is dat je er dan wel een stukje voor moet klimmen en dat de auto niet bij het huisje zelf kan staan. Misschien niet voor iedereen een uitkomst.

 

In de video hierboven kun je zien hoe we na vieren bij het huisje aankwamen. Via de receptie (Nederlands-sprekend) hadden we al de sleutel, extra informatie (op een tablet) en het welkomscadeautje (zaklampje met lucifers) ontvangen.

De eerste indruk was daarbij helemaal goed. Het huisje is knus, maar zeker groot genoeg. Luxe op de juiste punten en verder lekker primitief. Prachtig groen uitzicht op boomtop niveau zonder inkijk. Verzorgd maar gelukkig niet steriel. Ik voelde me er meteen thuis.

Van te voren hadden we ons al op meerdere opties voorbereid. Genoeg boeken en tekengerei mee mocht het weer buiten tegenvallen, sowieso wandelspullen, lekkere hapjes en eten voor de eerste avond. Nu dat we er waren wilden we niet meteen weer op pad. Eerst acclimatiseren.

We sloegen de deuren en ramen open, settelden ons op de houten veranda en lieten de rust en ruimte over ons heenkomen. Wat een lekker plekje. Die eerste avond lag het ritme niet veel hoger dan neerploffen op de tweepersoons loungebank, een wandelingetje met de honden in de bossen, een warm bad en op tijd naar bed. Geen muggen! (wel vliegen)

Nou ja, feitelijk bleef het ritme zo ongeveer doorgaan. Veel lange wandelingen, dat zeker wel. We hebben met de hondjes heel wat kilometers afgelegd. De omgeving is mooi en afwisselend en een ietsie-pietsie meer dalen en stijgen dan m'n kuiten gewend waren, haha.

Via beverdammen en beekdalen naar heuveltoppen en dorpscafeetjes. Gelukkig onderweg schaduw en water genoeg want het was behoorlijk warm. Dit is maar twee uur van huis, dacht ik steeds. En toch voelt álles anders. Waarom zou je verder weg op vakantie moeten als het hier al zo heerlijk is?

En uiteraard had ik ook een date met de hot tub. Een langdurige afspraak zelfs. Eerst is er het hele ritueel van aansteken en opwarmen want uiteraard is het een houtgestookte tub, hè? Dat alleen duurt al enkele uren maar is in zichzelf al het toppunt van onthaasten. Ik ben goed in vuurtjes stoken, binnen een mum van tijd zat de fik er goed in, maar het duurt een tijd voor al het water op temperatuur is. Deksel eraf, doorroeren, deksel er weer op, hout erbij. Al die zorg en aandacht draagt bij aan het hele pakket. Je gaat niet even gauw in bad... nee, het is een uitgesteld verlangen waar je eerst in moet investeren maar wat zich daarna extra voldaan terugbetaalt. En het grote voordeel, ís het water dan eenmaal op temperatuur, dan koelt het maar langzaam weer af. De dagen erna hoefde ik maar licht bij te stoken en ik kon weer.

Favoriet was om er 's avonds nog een poos in te gaan, de schemering te zien vallen over de beschutting van de boomtoppen, alleen het geluid van de fluitende vogels, en oh..zelfs de complete betovering van een paar vuurvliegjes om je heen zodra de eerste sterren kwamen. Het leek wel geënsceneerd, zo overweldigend perfect.

 

Zelfs één dag met kou en wat regen was hier geen domper. Sterker nog, ik had er stiekem al een beetje op gehoopt. Dat betekende dat we binnen de houtkachel konden stoken en ongegeneerd neer mochten ploffen met onze boeken op de grote bank, met de hondjes suf slapend in hun mandjes erbij. Ik plukte watermunt bij de L'Ourthe voor in de thee en bakte dikke groente-omeletten met de cantharellen die we eerder op onze wandelingen hadden gevonden en meegenomen. We lazen en tekenden nog wat, bezochten een museum, gingen uit eten en ploften weer neer. Hoe simpel kan het zijn.

Een paar dagen op dit domein voelen als een complete onderdompeling waar je bijna herboren weer uitkomt... of nou, wel met flink spierpijn erbij. 

Maar toch, ik zou hier zeker weer eens terug willen komen. In een ander jaar, een ander seizoen en in een ander huisje wellicht? Eerst laat ik deze ervaring wat meer slijten, maar gezien de indrukken kan ik daar nog wel even mee toe. In de tussentijd kan ik het jullie alleen maar van harte aanbevelen.

C: De heemstede in juni

Nieuwe maand in de reeks maandelijkse opsommingen over onze "heemstede", om zo inzichtelijk te maken wat er hier aan soort werkzaamheden voorbij komt. (Moestuin, kippetjes, huishouden.) Want ook al zit ik niet op een feitelijk boerderijtje, heemsteden kan onder allerlei omstandigheden. In mijn geval met 2 honden, 2 katten, 2 kippen en één echtgenoot in een gewoon rijtjeshuis en met een gehuurde moestuin. Nu de beurt aan juni.

Juni, die maand verliep hier met afwisselende hoogte- en dieptepunten. In dat opzicht werden we goed heen en weer geslingerd. Het allerlekkerste was het zomerse gevoel, die warme luchten vol met zoete linde-geuren. Heeft het geregend? Ik weet het niet eens meer. Als ik diep nadenk dan staat me vaag iets bij van mogelijke onweersbuien in het begin, maar die vielen echter steeds niet bij ons. Of misschien eentje?
Ik had meer vrij omdat deze maand uiteindelijk ook mijn laatste lessen afliepen. Maar op het kantoorgedeelte waren er plotseling veel meer zorgen, daarover later meer. Laten we het eerst over wat leuke dingen hebben.

De moestuin:

Oh jongens, een moestuin in juni is een heerlijkheid! Met name dit jaar met die zachte warme dagen. Vorige maand was onverwacht al zo vaak zomers gebleken maar in mijn achterhoofd had ik voor juni mogelijke andere scenario's klaarliggen, met 2016 nog goed in m'n geheugen. Toen was de hele maand juni alléén máár régen, de grond leek meer op een moeras en alles kwam er verzopen uit. (zie ook hier). Maar niet dit jaar, dit jaar was perfect moestuinweer en ik heb elke keer ik-weet-niet-hoeveel warme aardbeitjes rechtstreeks van de plant in m'n mond gestopt, terwijl het rode sap langs m'n kin omlaag drupte. Hoe veel beter wil je juni hebben?

Meermaals kwam ik met bakken vol aardbeien thuis, van verschillende variëteiten. Ook "spook"aardbeitjes, wit maar zoet. Ze bewaren allemaal echter niet zo lang als de supermarkt aardbeien dus het was flink dooreten.

Zowel rauw eten, als tot jam verwerken, als drogen. Hoewel het meeste toch rauw op is gegaan, de lekkerste manier.

Ook de groene asperges bleven deze maand nog komen, officieel mag je oogsten tot St. Jans dag, 24 juni. Daarna krijgt de plant de rest van het seizoen de tijd om weer aan te sterken voor volgend jaar. En eerlijk gezegd, tegen die tijd had ik het ook wel weer even gehad met die asperges. Dat klinkt ondankbaar maar we eten ze al twee maanden haast élke dag! De pompoenen op bovenstaande foto waren al net na IJsheiligen de grond ingegaan, maar die foto hadden jullie nog tegoed. Het lijkt veel ruimte voor 5 plantjes maar ze gaan de hele bak én verder overwoekeren.

Wel werd aan het begin van deze maand de kas ingeplant met de tomaten, aubergines, gember en paprika's die thuis al tijden terug waren voorgezaaid. Dat uitplanten had al véél eerder gekund maar ik vond het steeds zo warm. Ik had speciaal gewacht tot er een bewolkte dag aan zou komen zodat ze makkelijker konden aanslaan. Tomatenplanten zijn in mijn optiek een beetje de kneusjes onder alle moestuinplanten, die moeten met veel liefde, zorg en aandacht kunnen opgroeien.

Ik verwijder de onderste bladeren en plant ze extra diep zodat de stengel ook weer wortels kan gaan produceren. En er gaat beendermeel, epsomzout, asperine, meststoffen en speciale aarde bij het plantgat. Samen met een ingegraven fles die water rechtstreeks bij de wortels brengt. En wat mulch er later bovenop. Echte couveuse-baby's, die tomaten.

Eén tomatenplant had ik in maart op de Groenmoesmarkt gekocht en daar heb ik een dief van laten wortelen. (Zoals je kan zien komen er uit de stengel gewoon weer nieuwe wortels) Dan heb je helemaal legaal, twee tomatenplanten voor de prijs van één. Handig!

De gember had er dit jaar zo ont-zet-tend lang over gedaan om op te komen, ruim twee maanden. Eigenlijk had ik ze allang opgegeven eerlijk gezegd, ik was er alleen nog niet aan toe gekomen om ze weg te gooien (of eigenlijk op te eten.) en toen kwam er opeens toch nog een groen puntje aan. Nou zeg! En als er eenmaal een groen puntje komt dan gaat het opeens best snel, dus zo zie je maar. Toch gember in de kas dit jaar!

Zo'n vers ingeplant kasje ziet er nog zo netjes en leegjes uit. Omdat de tomatenplanten zo diep in de grond zitten lijken ze weer heel klein. Maar dit gaat groeien hoor. Over een maand is het een jungle. Let maar op.

De levende Have:

Met de hondjes en katten ging ik begin juni naar de dierenarts voor alle inentingen. Alles gaat goed met ze, alleen moet Raafje weer een keer een kies laten trekken deze zomer. Dat is minder leuk. En aangezien kip Fops in die week weer twee keer een windei had gelegd vroeg ik ook maar meteen even na of het voor een oudere kip naar zijn mening inderdaad 'normaal' is om af en toe windeieren te leggen. Dat is zo, niets om me zorgen over te maken, maar naar zijn mening kon ik ze maar beter gewoon inruilen voor nieuwe kippen.... Dat moet Fops volgens mij gevoeld hebben want vanaf dat moment is ze weer begonnen met het leggen van normale eitjes. Heus waar! Om de 3-4 dagen ongeveer. Hoe knap is dat! Niet dat ik ook maar even overwogen heb om ze in te ruilen hoor!

De duifjes zijn deze maand ook uit het ei gekomen, opgegroeid én uitgevlogen. Geen enkele kat heeft ze opgegeten! Tenminste, er werd me geen dode duif gepresenteerd en ik heb er ook nergens een zien liggen dus ik ga ervan uit dat ze veilig ergens in een hoge boom zitten. Omdat het nest zowat tegen het raam aan zat konden we het allemaal volgen, hoewel we ook vaak het gordijn dicht hadden om ze niet teveel te storen.

4 dagen oud

5 dagen oud

13 dagen oud

15 dagen oud

19 dagen oud

20 dagen oud

23 dagen oud

Ik moet zeggen, het viel mee allemaal. Ik had verwacht dat het een komen en gaan zou zijn van aanvliegende ouders, maar het verliep allemaal heel rustig. In het begin zat er haast continu een ouder-duif bij (en moest ik snel zijn met foto's maken als ze even wegvloog) maar later werden ze ook wel even alleen gelaten. Het zijn alerte beestjes hoor, ook zo klein al. Als ik te dicht bij kwam met de camera maakte ze zich groter en gingen met hun snaveltjes klapperen. Gaandeweg werden ze trouwens te groot voor het nest en gingen ze meer op de rand en in de takken leven. En opeens waren ze toen weg. Eentje is nog een keer een paar uurtjes teruggekomen, maar toen ze een paar dagen wegbleven heb ik het nest opgeruimd, de takken gesnoeid en alle duivenpoep opgeruimd. Missie volbracht. Pfoe.

Het huishouden:

Weinig huishoudnieuws van belang. Leuker om te vertellen is dat ik vanwege de meer vrije dagen (en een paar vrij genomen dagen) twee keer een korte vakantie heb gehad in de tweede helft van de maand. TWEE keer!! De timing was perfect en de noodzaak hoog!

De eerste reis ging naar de Ardennen en was een paar maanden terug al geboekt. Ik zocht destijds naar iets om heen te gaan zodra de cursussen waren afgelopen (omdat het zo'n druk cursusjaar was geweest met de verbouwing en verhuizing.) en iets om in die laatste loodjes dus naar toe te kunnen leven. Maar ik zocht ook naar iets dichtbij en kort omdat m'n moeder er toen nog zo slecht voor stond (en nog thuis woonde). Ik wilde binnen een paar uur thuis kunnen zijn als er iets gebeurde. Dus geen vliegtuig maar wel met een buitenlands gevoel. In onze contreien kom je dan snel bij de Ardennen uit.
Nu kan het in de Ardennen ook best nog wel eens tegenvallen met het weer, dus ik durfde niet echt voor een camping te kiezen. In plaats daarvan vond ik de PERFECTE bestemming. Oh, jongens wat was ik blij toen ik dát vond. "Les Cabanes de Rensiwez". Ooit van gehoord? Nee? Het is daar fan-tas-tisch en had alles precies zoals ik het zocht. Was het ideale korte vakantie-uitje met m'n lief en hondjes.

-Het was dichtbij (2 uur rijden) en voelde buitenlands (Frans-sprekend, ruige natuur)
-Het bestond uit allemaal exclusieve, primitief doch luxe, natuurlijke blokhut-achtige natuurhuisjes.
-Verscholen in bos aan een riviertje met prachtige wandelgebieden in de buurt.
-Elk huisje met voldoende eigen terrein en privacy voor RUST!
-Elk huisje met zowel ligbad als houtkachel (voor de eventueel koude natte dagen!)
-Hondjes zijn er welkom!!!!!

Ik vond het er zo heerlijk dat ik er snel een apart en uitgebreider blogberichtje over ga schrijven!

Het tweede korte uitje was een halve week later meteen na m'n kantoordagen en ging richting Vlieland waar ik met de hondjes een vriend op ging zoeken die me had uitgenodigd.

Het was er ideaal strandweer maar ik heb voornamelijk veel gewandeld en gefietst. Vooral vroeg in de ochtend en later op de avond. Dan waren de stranden, duinen en bossen het meest leeg en stil. Het was ideaal om m'n gedachten op een rijtje te zetten en afstand te voelen tot allerlei onrust die op m'n pad was gekomen.

Juni was namelijk ook de maand dat m'n moeder een grote terugval had gehad. Ze was erg boos en agressief, naar iedereen en om niets ontplofte ze. Ik had haar wel eerder boos gezien toen ze nog thuis woonde, maar ze was nog nooit echt boos op mij geweest. Of boos, kwáád eerder, furieus en vijandig. Deze maand heeft ze me onder andere geknepen, gebeten, geschopt, geslagen en dierlijk toegeschreeuwd. Dat kleine broze lijf van haar. Ik schrok enorm van deze losgekomen krachten, van de afstand tussen ons waarin ik haar niet kon bereiken, van haar wanhoop en onmacht, van mijn onvermogen haar te kunnen helpen maar ook van mijn eigen gevoelens die inwendig ook ongeduld en afkeer vrijgaven. Ik heb hier (in m'n eigen tijd) wel wat tranen om gelaten en ook soms als verdoofd op de bank gezeten. Wat is dit voor leven voor haar als dit zo blijft? Voor ons?
Uiteindelijk werd duidelijk dat onder dit gedrag een blaasontsteking schuilging, wat wij al vermoedden maar wat niet meteen werd aangenomen. Pas de tweede kuur sloeg aan. Toen de blaasontsteking weg was verdween ook haar agressie weer. Het is wat met dementie.

Op kantoor was het tegelijkertijd ook plotseling raak. De laatste paar weken voor de zomerstop werden we opeens geconfronteerd met een tijdelijk nieuwe bestuurder die uit de doeken deed dat hij de financiën op orde kwam brengen, onze eigen directeur was zelf stilletjes van het toneel verdwenen. Al snel werd duidelijk dat er behoorlijk gesneden zou moeten gaan worden, maar waar en hoe? Veel gespeculeer, veel geruchten, veel onrust. Wat gebeurt er allemaal en bestaat m'n baan straks nog wel? Of die van mijn collega's?

Nou ja, dat dus. Je kunt je misschien wel voorstellen dat lange wandelingen door prachtige natuurgebieden dan de boel weer wat meer in perspectief kunnen trekken. Vrolijke hondjes om je heen helpen ook!

Op de laatste dag van juni reisde ik weer terug naar huis. Op tijd voor onze 13e trouwdag. Ik had de twee maanden daarvoor expres geen chocola meer gegeten om te kijken of ik nog in m'n trouwjurk zou passen. Een gemeen testje wat we om de paar jaar bij onszelf uitvoeren. Haha, wat blijkt?
Nee natuurlijk! Die jurk was destijds al loeistrak maar nu kreeg ik toch echt onverbiddelijk de laatste centimeters van de rits met geen mogelijkheid meer dicht. Het heeft me er niet van weerhouden om traditiegetrouw onze huwelijkstaart weer te bakken, bomvol chocola! Oh yeah!

C: Platvoets

Ik heb altijd graag op blote voeten gelopen. Als kind, maar ook nu nog. Zodra ik thuiskom gaan m'n schoenen uit en in de winter hooguit een paar huissloffen aan. Een gewoonte die ik denk ik van m'n moeder heb overgenomen want ook zij liep in mijn herinnering thuis altijd blootvoets rond. Ik kan me haar goed verzorgde rood/oranje gelakte teennagels die vol contrast uitstaken tegen moestuin-zanderige zwarte tenen nog goed voor de geest halen. Mijn vader daarentegen wordt al kriebelig bij het idee dat hij een stukje op sokken over een verder gladde vloer moet lopen. Hij lééft in z'n schoenen die hij volgens mij 's ochtends als eerste aantrekt en 's avonds als laatste uit. Bij wijze van spreken dan.

Nu mijn moeder flink dement in het verzorgingstehuis zit en, net als zoveel inwoners daar, niet zo heel vast meer loopt, is voor haar op sokken of blote voeten lopen verleden tijd geworden. Een beleid vanwege valgevaar, neem ik aan. Maar met dit mooie weer laat ik haar soms nog wel eens aan m'n arm blootvoets over het frisse gras in de binnentuin lopen. Of ik geef haar een voetenbad met een massage erbij. Haar tenen zijn niet meer mooi gelakt, maar ontsiert met kalknagels. Haar voeten voelen stijf en oud, net als de rest van haar broze lijf.
Het stemt me soms moedeloos, dit hele aftakelingsproces dat we via haar de afgelopen jaren steeds intensiever en van steeds dichterbij meemaken. Niet alleen de geestelijke (alzheimer) kant, maar zeker óók de lichamelijke. De kleine kwaaltjes die ooit onschuldig leken te beginnen maar intussen in groot tempo steeds ontwrichtender zijn geworden.

Ik vind het verschrikkelijk dat mijn moeder dit proces op deze manier moet ondergaan en wordt me tegelijk steeds bewuster van de vraag in hoeverre je er jezelf op kunt voorbereiden. Is er een manier om wat duurzamer ouder te worden? Lichamelijk mobiel dan ook vooral, zodat je niet stram en stijf aan je stoel gekluisterd raakt. Met mijn 45 jaar ben ik tenslotte (hoe is het mogelijk?!?) echt al wel van middelbare leeftijd. Uiteraard nog te jong als het gaat over geriatrische klachten, maar ook weer niet zo jong dat ik nog de illusie heb van een eeuwige jeugd. Laten we wel wezen.
Is er een manier om je mobiliteit zo lang mogelijk te behouden? Dat antwoord zou misschien wel eens bij je voeten kunnen starten.  Het kan een soort tunnelvisie zijn hoor, maar nadat ik een poosje terug voelde dat ik spierpijn kreeg onder in m'n voeten nadat ik een ochtend (spontaan en vanuit een soort nostalgie) met dit warme weer op blote voeten m'n lange ochtendwandeling door het bos had gedaan, en ik toevallig ook nog op internet tegen een bericht over barefoot-walking stuitte, is er een serieus balletje gaan rollen waar ik meer informatie over ben gaan zoeken.
Ik ben geen specialist en ik wil niemand iets aanpraten. Ik deel hier voornamelijk mijn zoektocht en gedachtegang.

De theorie:

Wij hebben een lichaam dat in de voorgaande miljoenen jaren is geëvolueerd naar rechtop lopend. Onze botten, pezen, onze houding, alles is zo ontwikkeld dat we perfect in staat zijn om rechtop te staan. Een vernuftig ontwerp, maar wel een ontwerp dat is ontstaan met voeten eronder die gewend waren barrevoets rond te lopen. Ik heb daar zelf niets tegenin te brengen.
Op het moment dat je in die basis nou iets aan gaat passen, al is het zoiets kleins als met verhoogde zolen, dan heeft dat meteen effect op de rest van je lijf; de stand van je knieën, je bekken, je rug, en hun positie te opzichte van elkaar. Je past je houding daar op aan. Jarenlang geeft dat geen echte problemen, maar als je je houding meer gaat belasten, of als je ouder en meer versleten raakt dan kan die aangepaste houding voor problemen gaan zorgen. Ik geloof die gedachtegang wel.

Maar niet alleen je houding, ook je voeten zélf doen allerlei aanpassingen als je schoenen draagt. Als je voetfoto's vergelijkt van primitief levende volkeren versus westerse schoenendragende volkeren dan valt als eerste de breedte van de tenenboog op. Bij onze westerse voeten lopen de tenen vaak spitser toe vanwege de opgesloten smalle vorm van onze schoenen. Bij voeten die altijd alle ruimte hebben gehad zit er beduidend meer ruimte tussen de tenen met het grote voordeel dat het de voet/het lichaam daardoor veel meer stabiliteit geeft. Deze brede voetvorm zie je ook terug bij de voetjes van babietjes, die uiteraard nog niet op schoenen hebben gelopen.

Aandoeningen zoals bunion/hallux valgus (zo'n dikke uitstekende knobbel aan de zijkant van je grote teen), klauw- of hamertenen en eksterogen/likdoorns of zelfs zenuwpijnen in de voet zijn vaak gevolgen van het dragen van (te nauwe) schoenen. En onze standaard schoenen zijn per definitie te nauw bij de tenen.
Daarnaast zijn de zolen van onze schoenen vaak dempend, of voorzien van een steunend voetbed. Dit maakt de spieren van je voeten zwakker omdat ze zelf niet meer zo hard hoeven te werken, met allerlei gevolgen van dien.

Zo had ik het zelf nooit bekeken. Tijd om m'n eigen voeten eens kritisch onder de loep te nemen. Ze lopen inderdaad ook een beetje spits af. M'n kleine tenen zijn ietwat op hun zij gerold en knus tegen de naastliggende teen gekropen. Ik heb een paar klauwtenen (omdat ik waarschijnlijk lang niet wilde accepteren dat ik eigenlijk maat 42 heb, in ieder geval aan m'n rechtervoet die iets groter blijkt te zijn gegroeid.) en vermoedelijk een paar hele kleine niet-pijnlijke eksteroogjes onder op de bal van m'n voet. Zou niet weten wat het anders is. Verder wat rare eeltplekjes hier en daar, een kalknagel (die ik zorgvuldig steeds afschuur). Nou ja, en kennelijk toch niet heel erge sterke voetspieren, gegeven het feit dat ik van die ene wandeling zo'n specifieke voet-spierpijn had gekregen. (En ik zou mezelf echt wel een ervaren wandelaar willen noemen, op schoenen dan. En een notoire niet-schoenen-loper in huis.)  Sowieso, als ik m'n tenen samenknijp schiet er onder m'n voet al snel iets in een kramp. En m'n teengewrichten knakken ook gedurende de dag, net als m'n enkels. Op m'n rechtervoet zit verder nog een kleine pijnloze tarsal boss (botknobbel) op de wreef.

Ik vind m'n voeten niet mooi (want: te lang, te smal, te plat, te wit en te aderig) maar zou ze nooit hebben bestempeld als probleemvoeten. (want: geen pijn of echt ongemak). Toch geven ze genoeg signalen dat ze onnatuurlijk gevormd zijn. Is dat erg? Tot dusver niet echt, maar blijft dat ook zo als ik ouder en versleten raak....? En kan het voor die tijd ook preventief beter als ik dat zou willen?

Blootvoets of platvoets?

Nou ja, dat kan dus inderdaad. En daar is een hele cultuur omheen ontstaan. Barefoot-walking is zowat een levensstijl. En voordat je denkt dat het alleen inhoudt dat je daadwerkelijk alléén nog maar blootvoets gaat lopen (Is dat niet slecht, koud, vies, pijnlijk, sociaal onwenselijk in het openbaar behalve op het strand?...Geloof me, die gedachten bekoren mij ook niet.) Het antwoord is "Néé", zo extreem hoeft het helemaal niet.

Er bestaan schoenen hiervoor. Schoenen bewust zónder een voetbed of verhoogde hak (zelfs niet een héél klein beetje verhoogd) zodat je houding in de natuurlijke lijn komt te staan en je voetspieren zelf weer het steunende werk moeten doen. Hele lichte schoenen ook, met een extreem dunne en flexibele zool (en optioneel met een thermisch inlegzooltje voor de winter) zodat je voetgewrichten kunnen meebewegen met de ondergrond. Schoenen met extra veel teenruimte vanwege de natuurlijk gevormde teenboog waardoor je tenen weer alle ruimte krijgen. Schoenen die je het meest een blote-voeten-gevoel geven maar daarnaast ook bescherming in de vorm van temperatuur en hygiëne, tegen wonden en vooral ook rare blikken want ze zien er niet eens per se stom uit. (nou ja, sommige wel.)
Ze zijn te vinden onder de naam minimalistische schoenen, zero-drop- of barefoot shoes. En een groot gedeelte van het assortiment is gereserveerd voor hardloopschoenen (er is een hele cult rondom het rennen op 'blote voeten'.) maar er zijn zeker ook gewone dagelijkse schoenen te vinden.

Tenen corrigeren:

En er bestaat ook nog zoiets als teenspreiders. Ja, heus! Ik had er nog nooit van gehoord, want waarom ook? Maar teenspreiders zijn een soort zachte vormpjes die je om je tenen kunt doen en waar je (in schoenen met een ruime teenboog dan wel) gewoon mee kunt rondlopen of sporten zonder dat iemand er ooit weet van krijgt. Het duurt wel héél lang voor de stand van je tenen zich aanpast (denk eerder aan jaren ipv maanden, net zoals een tandenbeugel eigenlijk), maar gekantelde tenen, klauw- of hamertenen, bunions én spits toelopende tenen kun je er mettertijd mee corrigeren. En zo het schijnt ook voet(zenuw)pijn verhelpen. 

Dus?

Dus nou, je raadt het misschien al. Ik ben een tenenspreidend en minimalistische-schoenen-dragend avontuur aangegaan (Ik noem mezelf voor het gemak maar gewoon "platvoeter") en al een dikke anderhalve maand op weg inmiddels. M'n vader verklaart me voor gek uiteraard en m'n man verzuchtte lachend nog eens wat ik nóu weer van internet had opgeduikeld. Van Mirjam weet ik het eigenlijk niet precies, zij wacht de resultaten van haar gekke zusje met interesse af denk ik.

Over de teenspreiders kan ik nog niet heel veel vertellen qua resultaat, daarvoor is het nog veel te vroeg, maar over de platte schoenen ben ik er al uit. Die ommezwaai is gemaakt. Het is wennen en het is ook langzaam overstappen, maar ik vind het heerlijk. En ongelogen, binnen een week merkte ik een andere manier van lopen. Een kleine kanteling in de bekken, minder holte in de rug, kortere passen, lichtvoetiger, en zonder verder zweverig te willen zijn ook 'aardser'. Dat laatste is lastig uit te leggen maar het voelt inderdaad als een natuurlijkere, meer bedoelde manier van lopen.
Ik zal mijn persoonlijke bevindingen nog wel wat uitgebreider delen want het gaat allemaal niet zonder slag of stoot en ik vind verder weinig gebruikerservaringen op internet.

Bovendien heeft dit hele platvoet-gebeuren een andere bron aangeboord toen ik op de site van Katy Bowman kwam. Zij is een expert op het gebied van biomechanica en bestudeert de menselijke beweging en de gevolgen daarvan. Zij pleit voor veel meer 'natuurlijk bewegen' gedurende de dag (vooral wandelen, maar dan wel in een goede houding) en minder voor bijvoorbeeld sporten (halleluja) om een gezond werkend lichaam te verkrijgen waar je tot in hoge leeftijd mee vooruit kan. Ook zij is een groot voorstander van platvoets lopen en schrijft over haar theorieën in tal van boeken op dit gebied. Ik ben nu bezig in haar boek "Move your DNA". Maar goed, dat is voor een andere keer.

Het lijkt er op dat deze zomer wat beweeglijker gaat worden dan aanvankelijk gedacht, maar het hele idee van fitter, soepeler en meer in balans spreekt me na afgelopen jaar wel aan.

Wel even een woord ter waarschuwing. Ik wil niet beweren dat het dragen van minimalistische schoenen of teenspreiders zomaar voor iedereen de uitkomst is. Er zijn ongetwijfeld aandoeningen of ziektes die het ongeschikt maken om bijvoorbeeld van steunzolen af te stappen. Ga sowieso naar een specialist als je klachten hebt, maar ook bij twijfel is het altijd slim om verder onderzoek te doen of een arts te benaderen. Niet om mezelf in te dekken, maar omdat het áltijd slimmer is je eigen verantwoordelijkheid te nemen.