M: dat moet ik toch ook kunnen...

In mijn vorige blog schreef ik dat we meestal, als we iets zien en als we denken dat we dat zelf kunnen maken, ik het in ieder geval niet koop. En ik denk, weet eigenlijk wel zeker!,  dat Chantal dat helemaal heeft. Onze ouders in ieder geval ook.  Mijn vader voornamelijk in technisch opzicht, mijn moeder in creatief opzicht en beide behept met een gezonde dosis eigenwijsheid. En daar hebben wij vanaf onze jeugd het nodige van meegekregen. Een heerlijke boodschap om mee te krijgen: gewoon proberen, gewoon doen!

En soms heb ik, dat als ik iets zie, ik denk: dat zou ik ook moeten kunnen, maar het is te tuttig of niet leuk genoeg, dus... laat maar.
Maar toch.... twee zomers terug, op vakantie zag ik een leuke en gezellige buurvrouw met haaknaald en bont gekleurde katoen in de weer. Om haar hoofd leeg te maken na een drukke dag werken had zij zichzelf haken geleerd en was nu bezig met een tas. Voor haar werkte het. En op vakantie zat zij heerlijk aan een stroompje te haken, terwijl we over vanalles kletsten. En het is altijd inspirerend als iemand enthousiast ergens over is.

Felgekleurde vierkantjes in een groot tempo kwamen voorbij. Haken... nooit gedaan, nooit leuk genoeg gevonden. Deed me in de verte denken aan de handwerkles van de lagere school. Maar toch, afgelopen pasen zag ik in de action 5 hele kleine bolletjes gekleurd katoen, voor 1,79 of 1,99 en moest ik weer aan haar denken. En aan de vakantie en het heerlijke plekje.  En toen moest het er van komen. Als zij zichzelf haken heeft geleerd, dan kan ik dat ook. En met pasen voor de boeg genoeg tijd om het te proberen. En wat nou? tuttig?? Nou en! Valt reuze mee, is zelfs hip!
Een beetje meewarrig keken mijn man en kinderen mij aan: Wat ben jij nou aan het doen? haken?

Ik liet me er niet van door de wijs brengen, na een avond steken proberen en een proeflapje haken, was het de dag erna tijd voor het echte werk. "Granny squares" oftewel de vierkantjes van oma gingen er komen. Via  alles voor haken en blij met draadjes , met duidelijke uitleg en foto's, leerde ik de benodigde steken en het patroon.

De gekleurde katoen deed het hem wel moet ik zeggen, helemaal als er verschillende kleuren in 1 vierkantje zaten en toen was er een dag geen houden meer aan. Welke kleurcombinaties nu? allemaal verschillende!, weer een af! het ging zelfs wat automatisch, en ja, je hoofd werd er leeg van!
Op het eind van de ochtend waren er 9 af, het lijkt wel een pannenlap zei mijn zoon. Tja, toen moest er een tweede komen. Ook wel fijn, een projectje, afzienbaar in tijd.

Haken is 1 ding, het in elkaar zetten is een tweede, en veel minder leuk! Al die draadjes afwerken, het aan elkaar zetten met draad dat bijna op was (en ik ging geen nieuwe kopen!)  Pffff, het duurde bijna even lang als het haken zelf!

Ik weet nu ook dat haken gèèn vervolg krijgt, en dat ik bewondering heb voor hele gehaakte dekens, wat een werk! en dat de gekleurde vierkantjes wel leuk zijn, even..., maar dat ik er ook weer op uitgekeken raak. En dat pannenlappen van gehaakte vierkantjes openingen hebben waardoor warme pannen warm blijven...

als onderzetter kan ook altijd nog...

Maar goed, ik heb mezelf weer iets geleerd. Altijd leuk. Op naar het volgende, sluimerende idee van : dat moet ik toch ook kunnen...