C: Mid-lente moestuin

Wat vliegt de tijd, afgelopen week zijn we alweer halverwege het lenteseizoen geraakt. Vandaar weer even een update van de moestuin. En dat komt mooi uit want ik wil graag even van de gelegenheid gebruik maken om een illusie door te prikken. Namelijk dat "mensen met een moestuin" over het algemeen worden geportretteerd in de media als "mentaal evenwichtig, totaal ontspannen, super gelukkig en intens tevreden". Ik overdrijf een beetje, maar het punt wat ik wil maken is dat het beeld over het algemeen wel een beetje geïdealiseerd is. Alsof werken in het groen, het kweken van je eigen voedsel in de buitenlucht, zo'n beetje het beste is wat je kan overkomen.

Euh? Niet dan?
Ja, toch wel, eigenlijk! Maar ondanks dat ik het hier roerend mee eens ben wil ik óók de keerzijde een keer belichten. Tenminste, wat in mijn tuin speelt, waar zevenblad, akkerwinde, brandnetel en heermoes zich hebben geworteld. Daar is het geen zaak van wat in de grond stoppen en met je bord op schoot afwachten tot je kunt oogsten. In mijn tuin is het soms HEEL HARD werken, met het idee dat je niet veel opschiet. Ontmoedigend en frustrerend!
En terwijl er om mij heen op de volkstuin hele model-tuintjes ontstaan met keurige rijen aardappelen die al kniehoog staan en sla waar de slakken met een grote boog omheen lopen, ploeg is dapper voort, kweek eelt op m'n handen en hele sterke rugspieren. En moet vooral m'n ego het een flinke stap terugdoen.

Want in m'n hoofd had ik natuurlijk al veel verder willen zijn. Als ik zo de foto's van anderhalve maand geleden en vandaag naast elkaar leg... Nou... Dan ben ik niet erg onder de indruk. Ja, de aardbeien en knoflook zijn wat groter gegroeid, en er is wat activiteit onder het zwarte plastic.. Maar het ziet er niet uit alsof ik hier een hele meivakantie dagelijks vele uren heb doorgebracht bijvoorbeeld, en dan heb je het alleen nog maar over de afgelopen twee weken.
Met die visie liep ik tot eergisteren zelf nog rond. Boos op de vele regenbuien waardoor ik elke keer onderbroken werd en in de kas moest gaan schuilen. Woedend op de oude accuboormachine die na 16 gaatjes boren al met een platte batterij zat. Geïrriteerd door de vele vraatzuchtige slakken op m'n pad, de opbouwende stramheid in m'n spieren, de riek die door z'n steel barstte...op alles alles alles wat ervoor zorgde dat ik niet zichtbaar opschoot. Wat nou, evenwichtig, ontspannen, tevreden?!?...

Dus.. even pas op de plaats.
Het regent en stormt buiten alsof het herfst is. So what? Dan maar een paar dagen geen moestuin, ook al is het meivakantie en heb ik er dus zelf nu alle tijd voor. En dan maar geen perfecte foto's voor de blog waardoor iedereen ego-strelend onder de indruk raakt van m'n tuin-activiteiten. In plaats daarvan maar eens niet kijken naar al het werk wat er nog ligt en hoe ver dat nog verwijderd is van dat ideale plaatje in m'n hoofd, maar daarentegen eens even terugkijken naar wat ik stiekem al die tijd al wél gedaan heb, sinds de lente begon. Goh, best veel eigenlijk. Toch wel.

Want dit was het beginpunt bij de start van de lente in maart. Het stuk naast de kas. Het lijkt redelijk makkelijke grond maar één spade diep lagen de zevenbladwortels als een kluwen op me te wachten. Het rijtje frambozen is net niet op deze foto te zien, maar die stonden iets meer naar voren met hun wortels in dezelfde grond en moesten nodig verlost en verhuist worden. Dat werd dus eerst deze grond helemaal schoon maken.

Daarna de frambozen omhoog gespit, de wortels een voor een helemaal schoongeplukt van de zevenbladwortels die er doorheen liepen, afgespoeld en opnieuw uitgeplant. In plaats van één rijtje, wat de frambozen oorspronkelijk waren, uitgedund naar twee rijtjes. (Op de eerste foto kun je het een beetje zien. Daar waar de stoeptegels als een rijtje in de grond staan was de oorspronkelijke frambozenplek, voor 2/3 al leeg. Daar waar parallel aan dat rijtje twee lichtbruine rijtjes te zien zijn zitten de schoongemaakte frambozen weer in de schoongemaakte grond. Bedekt met wat houtsnippers.)
En om alle ellende voor de toekomst te beperken ook de erfgrens aangepakt. Een flinke geul gegraven van 80 cm. diep (zie tweede foto) en er plastic wortelscherm ingegraven, de kwaliteit die je ook voor bamboewortels gebruikt. Zo kan ik geen zevenblad weer 'terugkrijgen' van de buren (die er nooit zijn). Meteen ook nieuwe palen en gaas neergezet want die waren vermolmd en vol gaten. Altijd véél meer werk dan je denkt, dat opschonen. (Waarbij er trouwens óók een mankement aan het licht kwam. De waterslang die naar mijn tuin loopt kwam vrij te liggen en bleek op een koppelstuk flink te lekken. Leuk, die onvoorziene problemen die ook nog tussendoor komen. Dus, nieuw koppelstuk halen en vol goede moed weer doorgaan.)

Vandaag de dag ziet dat stukje er zo uit. De frambozen allemaal aangeslagen en al een stuk gegroeid. De drie artisjokken inmiddels ook al op hun plek buiten. (Ik heb ze voor de zekerheid toch nog maar in bodemloze specie-kuipen gezet want je weet nooit met zevenblad.) De grond heb ik nog even kaal gelaten om te kijken of er nog wat omhoog piept wat ik over het hoofd heb gezien. Natuurlijk gebeurt dat, en die zijn dan makkelijk weg te halen. Uiteindelijk komen hier nog karton met houtsnippers te liggen om de grond tussen de planten te bedekken.

Als ik nu weer terugloop naar de voorkant van de tuin en de rechter erfgrens laat zien, zie je dat ik daar ook, helemaal van het begin vd tuin tot aan de kas (ongeveer 14 meter!!) het hele stuk zevenblad-vrij heb gemaakt en óók daar wortelscherm heb ingegraven!! En nieuwe palen en gaas heb neergezet!! Dat is dagenlang werk geweest. En eigenlijk werk wat weinig loont, lijkt, want het is alleen maar erfgrens. Ik bedoel, als ik al die uren had besteed aan zaaien en planten en vierkante meters schoon maken, dan had de tuin er nu een stuk meer als echte moestuin uitgezien.. maar de investering van een vaste grens waarbij onkruidwortels niet meer kunnen oversteken... nou, die zal zich ontegenzeggelijk in de toekomst dubbel en dwars laten gelden! (Hoop ik met heel m'n bloedend hart!)
Trouwens, op bovenstaande foto kun je ook al zien dat ik al twee stenen bakken voor de nieuwe kruidentuin heb gemaakt.

Van de andere kant zie je dat nog beter. Zelfs twee houten bakken zijn al klaar. Alleen één houten bak daartussen moet nog in elkaar. Ter plekke van die enorme bult. En tussen de twee stenen bakken wil ik ook nog een pergola maken met een bankje eronder (voor de broodnodige rustmomenten!). Zo zal het hopelijk een klein 'hofje' worden ín de moestuin zelf. Een kruidenhofje, met veel medicinale kruiden en bloemen voor ons én de kippen. (Niet zozeer per se keukenkruiden, want die kun je maar beter bij huis en de keuken hebben groeien.)

De kas, nog zoiets. Die stond vol met allerlei opslag, maar is inmiddels leeg- én schoongemaakt. Al ligt er linksachter nog wat hout in opslag voor wat straks een dubbele compostbak gaat worden. Daar droom ik al weken van! In het rechterstuk staan al paprika's en aubergines in de grond. Het linkerstuk, daar waar nu dat hout nog ligt, gaat ook op de schop. Daar ga ik de "tafel" halveren zodat er een stuk grond vrijkomt voor de tomatenplanten. (Die zijn nu nog iets te klein om uitgeplant te worden, dus nog even tijd.)

Langzaamaan kom ik ook toe aan het (schoonmaken en) beplanten van de houten bakken buiten. De aardappelen komen nu net een beetje op, er staat al een courgette in de grond. (nog onder een plastic fles tegen de slakken).

Oeh.. die slakken trouwens. Dat zijn er veeeel dit jaar. Iedereen op de volkstuin klaagt erover. Zelfs de gifstrooiers. Het is de reden dat ik veel nog niet heb durven uitplanten. Het meeste staat nog in potjes thuis onder het afdak en hebben gelukkig nog even tijd voordat ze daar uitgroeien.
De aardperen die ik in de winter had uitgeplant heb ik ook met plastic flessen moeten beschermen. Als ze zo jong zijn, zijn ze erg kwetsbaar en lekker. Zodra ze wat groter worden zijn ze een stuk minder aantrekkelijk.
Ik strooi zelf uit principe niet met gif. Zelfs niet met biologische slakkenkorrels, dus kun je nagaan. Na een paar minuten slakkenronde heb ik een flinke verzameling geoogst. En nee, die maak ik niet dood. Alhoewel, de kleintjes voer ik wel aan de kippen(...) De rest laat ik op de terugweg naar huis los in het 'enge bos'. Dat zal ze leren!
Ook heb ik een pad in mijn tuin leven en komt er af en toe een koppeltje eenden langs. Die eten ook slakken, toch?

De koolgewassen (broccoli, spruiten en boerenkool) hebben een hele tijd prachtig in bloei gestaan met gele bloemetjes. Daar kwamen hordes bijtjes op af, zo gezellig dat ik ze zo lang mogelijk heb laten staan. Maar de afgelopen twee weken nam ik al af en toe een stronk mee naar huis voor de kippen. Inmiddels moeten ze er allemaal maar aan geloven. Ze komen onder de luizen te zitten, het teken dat ze aan het eind van hun latijn komen.

Vinden de kippen helemaal niet erg. Lekkere verse blaadjes, luizen en slakjes op hun menu! Ik voer ze graag dagelijks wat 'levend' voer naast de gedroogde kippenkorrels die ze krijgen. Wij willen toch ook niet alleen maar "astronautenvoer" eten? Nou dan!

Dus.. vanuit dit perspectief is het misschien niet eens zo heel beroerd gesteld met de tuin. Ik kijk af en toe terug naar de zwaar verwilderde foto's die ik maakte bij overname van de twee stukken, nog maar een jaar geleden, en dan kan ik er weer even tegen.
Heel even dan. Want er is ook een drammerig stemmetje in m'n hoofd dat zeurt over het pompoenenveldje wat nog helemaal schoon moet, en het stukje waar de koude bak nog moet komen voor de zoete aardappelen. De linkergrens bij de bakken groeit trouwens ook behoorlijk dicht met kweekgras en hoe zit het met het opschonen van de voorkant? Komt er nog óóit een hek te staan daar, met een poortje? Zodat niet iedereen zomaar binnen kan lopen? Wanneer gaan de vlieren in de volle grond? Moeten die achter de kas komen te staan? In dat oerwoud? Chantal, Chantal..wat doe je nog thuis? Hup, opstaan, jas aan, weggaan... of wacht, daar komen toch wel erg donkere wolken aandrijven. Misschien toch nog maar even binnenblijven, krachten sparen en dan over een paar dagen weer knallen! Tussen de bedrijven door dan wel. Het is niet anders.