C: Verse sla uit de moestuin

Sla is nou typisch zo'n gewas dat je, met een beetje planning, bijna jaarrond kan eten. Veldsla voor de koudere maanden, (januari/februari en september/oktober) en de gewone sla (of dat nou pluk- bind- of kropsla is) in de maanden daartussen (maart t/m augustus).
Het is een heel makkelijk gewas, wat zowel in de volle grond als in potten geteeld kan worden. Veelzijdig om te eten (Zoals voor heerlijke salades, maar denk óók aan de minder bekende slasoep waar ik eerder over schreef!) en daarom alleen al onmisbaar in de moestuin. Vers en onbespoten groen! Voor zover allemaal geweldig natuurlijk.
Toch is er één dingetje wat sla uit eigen tuin voor mij een tijd lang achter had op sla-uit-een-zakje van de supermarkt, verwend nest dat ik ben! En dat is de mate van gebruiksgemak, maar bovenal de mate van de koele knapperigheid.

Het is wèl zo. Pluk je sla uit de moestuin dan is die al snel aan verleppen onderhevig. Vooral als je geen moestuin aan huis hebt maar er een fietsrit in de zomerse warmte tussen hebt zitten. En ik vind niets zo triest als een lauwig flauwgevallen slaatje op m'n bord. Nog een nadeel, je moet 'm wassen. (Vanwege het zand alleen al, dat is een dooddoener voor elke lekkere salade.) en van wassen wordt ie nat en zwaar. Dus moet je gaan centrifugeren, en dat vind ik zo'n gedoe om óók nog eens tussen al het koken aan m'n kleine aanrechtje te doen. Maar centrifugeer je niet dan wordt je dressing weer zo'n waterig geheel. Jammer toch?

Maar er is een manier om tóch de heerlijke frisse knapperigheid van de kant-en-klare supermarkt-sla te krijgen, anders zou ik geen blogberichtje schrijven natuurlijk. De grote tip is vooral om het al van te voren klaar te maken. Dat deed ik voorheen nooit. Sla oogstte ik altijd vlak voor etenstijd en maakte het dan meteen vers klaar. Nu niet meer, voorbereiding is het halve werk.

Meestal maak ik meteen een hele grote portie klaar waar we een paar dagen mee vooruit kunnen. Liefst van verschillende soorten sla ook nog, maar dat hoeft natuurlijk niet. Ik oogst het, kom ermee thuis en ga er meteen mee aan de slag. En dat is dus niet per se vlak voor het eten. Liever niet juist.
Snij de kroppen sla eerst in kleinere stukken. (Ik weet het, ik wéét dat je sla eigenlijk hoort te scheuren i.p.v. snijden, maar daar heb ik meestal niet het geduld voor.)

Daarna wassen uiteraard. Vanwege dat zand dus, en misschien nog wel slakjes? Je weet het nooit met die moestuinen.

Dan de sla-centrifuge, om het overtollige waswater weer eruit te slingeren. Het scheelt als je in één keer een grotere partij kunt verwerken, dan schiet je lekker op. Als je geen sla-centrifuge hebt dan kun je de sla ook in een netje doen, zoals een mousseline zakje, en dan buiten lekker rondzwaaien. Dat werkt net zo goed.

En eventueel kun je aan de gewassen sla dan nog wat fijngesnipperde kruiden doen zoals bieslook en peterselie. Je bent nu tóch bezig. Alles even goed doormengen.

En verdelen over een paar plastic zakjes, afhankelijk van hoe groot je je porties wil maken.
(Zodra ik een beter alternatief weet voor die plastic zakjes dan laat ik dat weten, aangezien ik zinloos plastic steeds meer probeer te weren. Hergebruik plastic zoveel mogelijk!)

Knijp voorzichtig zoveel mogelijk van de bestaande lucht eruit, dit hoort bij de grote vers-houd-truc. Doe dit wel zonder de sla aan gort te knijpen uiteraard.

En blaas vervolgens de zak weer vol met lucht. Het valt niet mee om daar een onbewogen foto van te maken via de spiegel, maar jullie snappen het idee. Juist die uitgeblazen lucht zorgt ervoor dat de sla véél langer vers blijft. Dat komt door de koolstofdioxide die je uitademt.

Ook in de industrie gebruiken ze die methode. Nee, niet dat daar allemaal mensen in zakken staan te blazen, maar om de versheid langer te garanderen worden bladgroenten verpakt in een zakje waar de zuurstof grotendeels uit gezogen is en vervangen door zuivere koolstofdioxide.
Door het vervolgens óók nog koel te bewaren, blijft het nóg langer vers, én fris, én knapperig. Precies wat we er zo lekker aan vinden.

Dus deze pofferige zakjes mogen nu de koelkast in. Dan blijven ze zelfs wel tot een kleine week goed, 4 à 5 dagen. Als je niet alles in een zakje meteen opmaakt kun je er opnieuw inblazen en terug in de koelkast leggen. En zo heb je het dan; Verse, frisse, knapperige sla, met het directe gemak van een supermarktzakje tijdens het koken, maar dan lekker zelf-geoogst uit eigen ecologische moestuin! Hmmmm.