C: Welkom kippetjes!

De dag dat de grote onweersbui, landbreed vanuit het zuidwesten, over heel Nederland trok was de dag dat wij onze nieuwe kippetjes gingen halen. Bijna twee weken geleden inmiddels. Het werd een hele rit want we moesten er helemaal voor richting Enschede.

Oorspronkelijk had ik een fokker dichter bij huis aangeschreven maar na een bezoek van een van onze beste vrienden uit België hebben we dat veranderd. Zijn advies was namelijk om toch voor de zekerheid een fokker uit te zoeken die zijn kippen entte tegen de veelvoorkomende en gevreesde kippenziekte Marek. (Enten moet in een heel vroeg stadium gebeuren, zo'n 24 uur na de geboorte en kan dus alleen bij een fokker plaatsvinden. Is je kip niet geënt en krijgt het deze ziekte na een aantal maanden alsnog, dan is er niets meer wat je kunt doen behalve je kip snel uit z'n lijden verlossen.)

Hoe groot die kans is, is natuurlijk nooit te voorspellen. Maar aangezien onze goede vriend een dierenarts is én prof. dr. en hoogleraar aan de faculteit diergeneeskunde aan de universiteit van Gent, en erg veel weet over virussen, schimmels en bacteriën, en bovendien een vriendin heeft die óók dierenarts is met als specialiteit vogels...nou, dan kun je die raad maar beter ter harte nemen, dacht ik zo. 

Bij Enschede was de dichtstbijzijnde plek die ik vond. (info site, klik hier) Toch nog zo'n 2 uur rijden!!

We reden vlak achter het heftige onweer aan. Vertrokken thuis toen de ergste knallen wegtrokken, via omleidingen vanwege de vele ongelukken op de snelweg, en kwamen daar aan toen de eerste zonnestralen net weer tevoorschijn kwamen. Je moet er iets voor over hebben kennelijk.

Van te voren wist ik al dat ik 3 krielhennetjes wilde van het ras Orphington. En het liefst in drie verschillende kleuren. Zwart, blauw en chocolade. Zo zou het een mooi bont gezelschap zijn. En ze hoefde niet per se al tegen de leg aan te zijn, liever wat jonger zodat ik ze nog een stukje kon zien opgroeien.
Dus dat werd uitkiezen....

Met dit als resultaat.
-De oudste kip is de chocolade (bruine) kip van 12 weken. Ze heet Opolla, maar heeft als roepnaam Popo.
-Dan komt de blauwe kip van 10 weken. (Blauw betekent eerder grijskleurig in mijn beleving, maar daar was de fokker het absoluut niet mee eens.) Ophelia heet ze, maar op doordeweekse dagen gewoon Fops.
-Tot slot Olympia, het kleine zwarte kipje van 7 weken. Zij is vernoemd naar een Poolse vriendin, en tevens haar peettante. Ollie als koosnaampje.

Bruine Popo is de zachte kip. Degene die je meteen opzoekt en rustig op je schoot blijft zitten. Ik vermoed dat ze een knuffelkip gaat worden. Ze gaat nu al heerlijk met haar oogjes dicht zitten als je in haar nekje kriebelt.
Grijze Fops is haantje de voorste. De nieuwsgierigste van allemaal en de grote durfal. Als eerste pikt ze eten uit je hand, als eerste gaat ze op verkenning. En ze eigent zich ook het meeste eten toe. De alpha-kip denk ik. Wil ook niet stilzitten voor de foto, continu met haar kopje in de weer.
Zwarte Ollie is nog echt het ukkie. Met alles de voorzichtigste en de laatste. Ze zoekt steun bij Popo en wil het liefst onder haar veren kruipen maar ik vermoed dat ze dat later allemaal gaat inhalen, zo schijterig is ze nou ook weer niet.

Tot zover klinkt het heel leuk allemaal, maar er zijn ook een heleboel zorgen.
Kippen zijn namelijk heel gevoelige beesten. De stress van de verhuizing, ander hok, ander voer kan ze al van slag brengen. Of hadden ze bij de fokker al wat onder de leden gekregen? In ieder geval, ze werden ziek. Grijze Fops bleek de volgende dag al verkouden, veel niezen en een beetje reutelen. Meteen naar de dierenarts waar ik anti-biotica meekreeg maar eigenlijk meer voor-het-geval-dat. Fops zag er namelijk helemaal niet uit als een zieke kip. Heldere oogjes, levenslustig, hongerig, nieuwsgierig. Misschien toch nog even aanzien voor je aan een zware kuur begint, maar mocht het erger worden dan kon ik er wel meteen mee starten.
De dag erna had zwarte Ollie bloed bij de ontlasting, weer dierenarts. Uit het poepmonster bleek het om coccidiose te gaan. Toch maar meteen behandelen, en ook alle drie de kippen voor de zekerheid. Wellicht zou het medicijn (Sulfadimidine natrium) ook de verkoudheid van Fops kunnen verhelpen.
Tijdens het medicijn ging alles uitstekend. Al bleef Fops wel niezen tot m'n grote zorg. Maar de drolletjes zagen er allemaal perfect uit, de kippen blij en vrolijk. Ze worden steeds tammer, eten goed, nemen af en toe een zandbad, gaan 's avonds keurig op stok, onderling geen gepik of niks.
Maar toen het medicijn ophield kwam ook het bloed weer terug. Volgens de dierenarts niets om me meteen zorgen over te maken. Desnoods kunnen we over een kleine 2 weken nog een keer een poepmonster nemen voor de zekerheid. Zolang ze lekker eten en hun kippedingetjes doen is er geen reden tot paniek. Dat Fops nog niesde leek op een virus te wijzen, anders had het medicijn wel meer geholpen. En daar moet ze toch echt zelf overheen komen zei de dierenarts. Ik hoop van harte dat dat klopt maar ik wil het eerst zien voor ik erop durf te vertrouwen.

Hmm. Want sinds vanmorgen is het opeens een stuk slechter met Fops. Behoorlijk slechter. Ze wil niet meer of nauwelijks eten, zondert zich af, zit ingedoken met de oogjes toe. Neusgaten zitten dicht. De ogen zijn niet dik of waterig maar ze is overduidelijk een zieke kip. Lijkt benauwd. Heb zo met haar te doen. Vanmorgen dus meteen begonnen met de antibiotica, enrofloxoral drops rechtstreeks in haar bekje. Ik hoop de hele dag dat er al verbetering optreedt maar vooralsnog blijft ze hetzelfde zieke kipje. Hartverscheurend om te zien.
Dit is niet zoals ik me de komst van de kipjes voorgesteld had. En ondanks dat ik bij het uitkiezen zo had opgelet of ze heldere oogjes, schoon snaveltje, droog kontje, levendige indruk etc. hadden, is de werkelijkheid dus dat ik vooralsnog meer zorgen heb gehad dan plezier. Geen ontspannen begin in mijn kippenbestaan.

Bijgewerkt:
Weten hoe de genezing van Fops is verlopen? Het verhaal anderhalve maand later: Klik hier.