C: De heemstede in maart

Afgelopen oktober startte ik met een nieuwe reeks maandelijkse opsommingen over onze "heemstede", om zo inzichtelijk te maken wat er hier aan soort werkzaamheden voorbij komt. (Moestuin, kippetjes, huishouden.)
Want ook al zit ik niet op een feitelijk boerderijtje, heemsteden kan onder allerlei omstandigheden. In mijn geval met 2 honden, 2 katten, 2 kippen en één echtgenoot in een gewoon rijtjeshuis en met een gehuurde moestuin. Nu de beurt aan maart.

Maart verliep heel anders dan gepland, eerlijk gezegd. Zozeer dat ik me afvroeg of het wel zin had om over deze maand te schrijven omdat het allemaal zo afwijkend was. Voor mijn gevoel is er namelijk maar minimaal heemstedelijk nieuws te melden. Zo ben ik de hele maand niet aan zaaien toegekomen, ben ik maar één keer op de moestuin geweest en kwam ik in de verste verte niet toe aan m'n net weer aangewakkerde fermentatie-drift. M'n energie leek twee keer zo snel op te raken en maar twee keer zo langzaam weer bijgetankt. Voor het allergrootste deel was dit allemaal toe te schrijven aan de achteruitgaande situatie van m'n dementerende moeder. Maart bleek achteraf de laatste maand dat ze thuis zou kunnen blijven wonen bij m'n vader. De krachten waren zo groot geworden dat we ondanks alle extra zorg en inzet genadeloos richting crisisopvang af stiefelden. Op dat soort momenten is er weinig ruimte voor andere dingen thuis. Toch zijn er wel een paar zaken te melden.
 

De moestuin:

Vóórdat er zo halverwege de maand weer een onverwachte vriesgolf over ons heen kwam die allerlei moestuinwerk stil legde of uitstelde, waren er warempel een paar lenteachtige dagen. Precies in het weekend ook nog. Ik had door ziektegevallen om me heen tijdelijk een paar extra honden onder m'n hoede tijdens de uitlaatrondes dus dat werden voor de gelegenheid heerlijke lange wandelingen over de open heide waarbij je de kracht van de zon al een klein beetje voelde prikken op je huid. De jas kon voor het eerst uit! Op dat moment vond ik picknicken bij een vennetje en even op adem komen véél belangrijker dan in de moestuin werken. Wist ik veel dat het daarna weer zo zou gaan vriezen en zelfs weer sneeuwen. Of dat ik niet lang daarna helemaal geen ruimte in m'n hoofd zou hebben om zelfs maar aan de moestuin te denken...

Wel ben ik later nog even kort op de moestuin geweest want de aardappelen waren op een gegeven moment op, de lekkere 'pink fir apples' die ik in december had ingekuild. Die hadden de afgelopen weken toch wel behoorlijk wat vorst over zich heen gekregen dus ik was benieuwd hoe ze uit de kuil tevoorschijn zouden komen.

Nou, helemaal perfect hoor. Geen vorstschade en nog steeds helemaal fris en stevig. Die manier houden we erin (met dank aan Evert.) Ik heb niet alle aardappelen opgegraven trouwens, alleen wat we nu nodig hadden.

En verder zijn Mirjam en ik nog op bezoek geweest bij de Groenmoesmarkt in Boekel.  Hopelijk zou dat voor wat inspiratie zorgen want de gure wind waaide toen nog vrolijk rond. Nu is die markt wat minder verrassend als je er al 6 jaar op een rij komt maar het was desondanks fijn om er eventjes tussenuit te zijn. Weer wat nieuwe rassen pootaardappeltjes gekocht, wat zaadjes en een plantje. Vrij bescheiden toch wel. Thuis wel meteen ook bio pootuitjes besteld, en wat nieuwe zaadjes. Tóch een beetje voorbereiding dus.

De levende have:

Precies op de helft van de maand legde Fops haar eerste ei van het jaar. Ik had haar al regelmatig in de buurt van de legnesten zien scharrelen en hield haar dus al enige poos in de gaten. Maar wat ik niet had verwacht was dat er een windeitje uit ging komen. Die had ik nog nooit eerder gehad.

 

Dat was wel even een verrassing. Nu is Fops geen jonge kip meer met haar 5 jaar, dus ik maakte me niet meteen zorgen maar was wel benieuwd wat het tweede eitje ging doen.

Daar moest ik ruim 10 dagen op wachten maar bleek gelukkig helemaal perfect. M'n man stuurde er speciaal een fotootje van door via de app want ik moest die hele dag werken. Kleine positieve berichtjes die tegen die tijd meer dan welkom waren. Goed gedaan Fops!

Een andere taak die tegen het eind van de maand prangender werd, al stond m'n hoofd er helemaal niet naar, was het knippen van de hondenvachtjes. De temperatuur steeg inmiddels weer en de vorst leek vertrokken.. en die haren groeiden maar door. Complete beren leken het inmiddels. Niet leuk meer want behalve de hoeveelheid troep die ze qua zand iedere dag uit de bossen mee smokkelden kregen ze er ook zichtbaar meer last van. Verviltende plekken hier en daar, jeuk. Nee, daar móest iets aan gebeuren.

Raafje was als eerste aan de beurt, al die koddige krulletjes eraf die haar juist zo enorm schattig maakten. We noemden haar al plagerig:''Ons wolfje in schaapskleren" maar het werd tijd dat ze weer veranderde in "Het zwarte ratje". Geen leuke klus want ze vindt het verschrikkelijk maar het is gedaan. Al heb ik nog geen leuke na foto om te showen. Komt in april wel.

Alle haren gingen overigens verdeeld in oude rode uien-netjes aan de waslijn waar al gauw de kouwtjes en meesjes op afkwamen. Die vertrokken met snavels vol dons naar hun nieuwe nesten. Zo leuk. Was niet makkelijk om daar een foto van te knippen maar uiteindelijk is het gelukt, veilig verstopt achter de ramen en flink ingezoomd.

Het huishouden:

Over het huishouden kan ik verder kort over zijn. De donderdag- en zondagochtend zijn vaste tijden waarop ik een uurtje of 2 in de weer ben met stofzuiger en sop. Verder niet al te veel over nadenken en er ook niet teveel over uitwijken. Het is redelijk routineus en fijn als het gedaan is. Er is wel een flinke slag te slaan op keukengebied. Boodschappen en koken vond ik deze maand soms verschrikkelijk moeilijk, dat ging zo tussen de bedrijven door en hapsnap. Komt ook omdat ik een aantal avonden in de week mijn lessen heb en dus niet na het eten rustig kan neerploffen. Iets te vaak voor de makkelijke weg gekozen, iets te veel gesnoept ook. Maar goed, zo was het nou eenmaal even.

De tijden worden vast wel weer beter en nu is mijn lieve mama even veel belangrijker. De crisisopvang pakt gelukkig wel zo uit dat ze meteen naar de plek kan waar we haar ook het liefste wilden plaatsen en waar ze al een poosje op de wachtlijst stond. Dus dat is fijn. Maar de dagen zijn beladen en dubbel. We schuifelen ons er hoe dan ook wel doorheen.