Onze wortels

Ze zeggen wel eens dat je het meisje uit het dorp kunt halen, maar niet het dorp uit het meisje! Zo woont er ook een dorpje in ons.

Hoewel afkomstig van amsterdamse ouders met een wijdse blik, groeiden we op in het kleinste brabantse dorpje denkbaar. Met 400 inwoners waren er meer koeien, kippen en varkens dan mensen. De tijd stond niet alleen stil, het liep zelfs achter.
Melk werd nog in grote bussen aan straat gezet en opgehaald door de coöperatie, er was geen openbaar vervoer, telefooncel of stoplicht te bekennen, al lopend naar het schooltje (met hooguit 6 andere kinderen in de klas) kwam je langs boerderijen, weitjes en moestuintjes. Je speelde op straat, in het bos of in de hooischuren en hoewel er al wel tractoren waren reden er ook platte karren getrokken door paarden voorbij. Soms brak er wel eens een paard los die dan galoppeerde door de straten. Ook woonde er heel lang een herder waardoor de weg soms versperd werd door schapen, maar dat kon weinig kwaad want er was toch nauwelijks verkeer.
Tussen de middag bleven we over bij de buurman, een alleenstaande boer met een vervallen boerderij. Van hem leerden we het perfecte eitje koken (krêk in de pit, wat betekende dat de eidooier licht aan het stollen was) en ook kaarten aan een tafel met een tapijtje erop, waarbij de centen kwamen uit een verroest blikken doosje.

In ons huis heerste een licht Jan Steen huishouden, het was er zoete inval en rond borreltijd verzamelden zich daar de omwonende wetenschappers en artistiekelingen en werd er pittig gediscussieerd, gelachen en gedronken.
Één jaar was er door het werk van m'n vader een pauze en verhuisden we voor even naar zuid-limburg. Zo mogelijk nóg uitgestrekter en geïsoleerder hadden we daar de voerstreek en het geuldal als onze achtertuin, maar daarna keerden we weer terug naar het oude nest, het huis wat onze ouders zelf hadden gebouwd en het dorp waar iedereen iedereen kent..

Inmiddels zijn we allang weer uitgevlogen, hebben gestudeerd en in steden gewoond. Zijn getrouwd en hebben al even de leeftijd van onze ouders uit onze jeugd bereikt. En zoals dat gaat met ouder worden is daar ook het sentiment en de nostalgie.
In het drukke en hectische leven van alledag grijpen we nu terug naar de rust van een tuin of keuken. Het is niet altijd zo idylisch als in onze herinnering en het blijkt dat we toch meer moeten leren dan we dachten, maar we wroeten vol goede moed met onze handen in de aarde.. zaaien, oogsten, verwerken en genieten..
Het is dat dorpje in ons dat roept.