C: klein duurzaam cadeautje.

M'n zwager was laatst jarig. En hoewel op middelbare leeftijd de noodzaak van een te ontvangen cadeautje zienderogen afneemt en op het hart wordt gedrukt dat aanwezig zijn al cadeau genoeg is, voelt het toch vaak ook wat saai om met lege handen aan te komen zetten.
Maar iets kleins meenemen is nog niet zo makkelijk, tenminste als je wil dat het ook nog enigszins nut heeft, en iets persoonlijks, en een mate van duurzaamheid. Bovendien is het voor sommige mensen (lees: mannen) ook best lastig om überhaupt wat te verzinnen. Ik zat met een klein dilemma.

Gelukkig schoot me al redelijk snel iets te binnen waarvan ik ook nog zin had om het uit te proberen omdat het me deed denken aan de knutseltafel thuis, vroeger. M'n moeder was destijds niet zo bangig aangelegd als het om gevaarlijke dingen en kleine kinderen ging, en een van de eerste knutselherinneringen die ik kan thuisbrengen van toen was van het inbranden van versieringen in hout met een roodgloeiende naald. Om precies te zijn, een stopnaald in een oude kurk gestoken en een klein gasbrandertje ernaast om het in te verhitten. Ik zie me nog zitten in de bijkeuken. 7 of 8 jaar en super geconcentreerd vanwege de spanning. Zelf had m'n moeder daarvoor zo een houten kast versierd met allemaal puntjes als bloemetjes langs de rand die ik supermooi vond, en als ik me niet vergis heeft die kast allerlei verschillende functies gehad in de loop der tijd, waaronder nog als kledingkast in mijn kamer. (Misschien zelfs ook nog bij Mirjam op de kamer?)

Hoe dan ook, als ik nu een houten spatel zou versieren dan is dat best een nuttig duurzaam en klein cadeautje, toch? M'n zwager houdt van koken, dus dat is alvast toepasselijk. Met zo'n spatel wordt dat vast nog leuker en als het niet bevalt kan het zonder schuldgevoel de kachel in.

Dus dit werd het. Al deed ik het nu niet met een gloeiende stopnaald, maar met een goedkoop puntbrandertje van de hobbywinkel. Ik dacht, ook handig voor het maken van houten plantenlabels die niet verschieten in de zon, maar bijvoorbeeld ook te gebruiken om kurk (onderzetters?) of leer (hondenriempjes?) mee te versieren. Ik kreeg er helemaal zin in. Aankoop geaccepteerd!

Leuk om te doen hoor! En wat ik me ook weer realiseerde bij het maken: het ruikt héérlijk, dat verbrande hout. Een hele typische geur die de jeugdherinnering alleen maar intensiveerde. Ik vermoed dat dat met leer toch iets anders zal zijn, haha.
Voorlopig heb ik alvast weer wat kale houten lepels bijgekocht voor het geval dat ik ergens anders met een zelf gemaakt, maar klein cadeautje aan wil komen zetten. Of voor mezelf uiteraard. Laat ik vooral mezelf niet vergeten!