C: Dahlia's aanbinden

Het duurde erg lang, in het prille begin van 2011, eer het voorjaar werd. Ergens in die kale koude vorstperiode met haar korte dagen en gure winden heb ik me laten verleiden door de pracht en praal die ik zag in een webshop op internet. Alle kleuren dahlia's straalden je daar tegemoet. Voor ik het goed en wel doorhad had ik ruim 20 knollen besteld voor in mijn kleine tuintje.
En wat een kleurrijke zomer werd het! Zowel in mijn voor -als achtertuin barste een vuurwerk aan bloemen los die tot laat in het seizoen (begin november!) hun eindeloze knoppen bleven vormen.
(zelfs Mirjam, die het nooit zo had op de dahlia raakte onder de indruk.)
De knollen zijn, ondanks mijn gebrek aan ervaring, de winter goed doorgekomen in een kartonnen doos met wat turf op de koude zolder. Zelfs wat vermeerdering kunnen toepassen hier en daar. En hoewel ik er dit voorjaar een hard hoofd in had omdat sommige knolletjes er wel erg dood en verschrompeld bij lagen, is alles vroeger of later toch weer opgekomen!
Inmiddels staan de meeste planten er al een flink stuk bij, en herinner ik me de enige fout die ik vorig jaar maakte.. namelijk het vergeten van het opbinden van de dahlia's.
Dat hebben ze echt nodig want anders liggen ze na een flinke regenbui allemaal plat, of anders doet de zwaarte van de bloemen dat wel. Als je meteen stokken zet bij het planten half mei, loop je nooit de kans dat je later door de knol prikt. En nu dat de planten een eindje de lucht in zijn is er ook daadwerkelijk wat op te binden.

Met flexibel opbinddraad bind ik ze aan een stevige stok vast. Zie je de knop? Vandaag of morgen wordt dat de eerste bloem!

Op een enkele knop zit wel wat luis. Alle lieveheersbeestjes, of de larven daarvan, die ik in de tuin vind zet ik er meteen bij. Hopelijk krijgen zij het onder controle anders knip ik de knop gewoon af. De larf op deze foto zit er al een dag of twee. Hij blijft dus wél in de buurt!

Er woont ook een wijngaardslak in mijn tuin. Normaal gesproken koester ik die maar nu is ie wel erg stout. Een van mijn laatst opgekomen dahlia is ten prooi gevallen aan zijn/haar hongerzucht en afgeknabbeld bij het begin van de steel. De slak is met de blaadjes naar de andere kant van de tuin gezet. Waarschijnlijk perst de knol er nog wel een tweede steeltje uit maar loopt hierdoor nóg meer achter dan ie al deed.

Cousje ziet het geheel vanuit een hoger perspectief aan. Ze vindt het heerlijk als ik buiten bezig ben en zoekt altijd een plekje in de buurt om me stilzwijgend maar geamuseerd en goedkeurend gade te slaan.

Tot slot.. dit is dan wel geen dahlia maar kijk eens hoe schaamteloos mooi deze klaprozen in mijn voortuin nu staan te pronken! Vorig jaar heb ik achteloos de piepkleine zaadjes uitgestrooid en was het vervolgens alweer helemaal vergeten. Wat een verrassing toen ze opengingen!

Fijne dag!

Chantal